Merhabalar.. Bu kızıma bırakabileceğim en guzel anıların olacağı bir blog olacak ve ben özetle ilk karşılaşmayı anlatacağım..
Hastaneye varmıştık. Ameliyathane önü ve ben eşimle nasıl vedalaştığımı dahi bilmiyorum. İnci için elbise istediler ben mor çantayı getirin demiştim fakat aceleci babamız havlularımız olan çantayı getirmişti. Tekrar inip aşağıya benim mor diye hitap ettiğim bordo çantayı getirdi.
Ameliyathanenin soğukluğu yalnızlık endişem.. Epidural olacak ilk bebeğimi annesi görecek. Neyse iğneyi vurdular ama ben sadece bebeğime konsantreyim.
Acıyı hissetmek istemiyorum.. Masaya yattım ve bir on beş dakika sonra derin nefes almamı söylediler. Bir ağlama sesi .. Karnımın içine tuvaletini yapan minik kara kızım geldi.. İyiki kızım oldu dedim iyiki.
Doktorlar getirdi yanıma ah bir kokladım ama acayip duygular içerisindeyim. O sorumluluğu kaldıra bilecekmiyim bilmiyorum.. Bebeğim gitti ben kaldım. Geçmiyor zaman sanki yarım saatten fazla surdu büyük ihtimal ama ben bayılıyormuş gibi olup geri gozlerimi açıyorum. Yukarıya goturdukleri bir meleğim var gozlerimi açık tutmam lazım. Bitti. Çıkartıcaklar . Annem kapıdadır belki ağlamasın ben canımın acısını belli etmiyeyim dedim. Gülerek çıktım .. Yukarıya çıktığımızda acıyla karışık mutluluk içerisindeydim.. Huzuru işte o zaman bulmuştum ben..
